Supervisie

Toen ik een kleine 4 maanden geleden begon met supervisie had ik er geen beeld bij en heel eerlijk gezegd ook niet zoveel zin in. Dit komt omdat ik via medestudenten te horen had gekregen dat je in een klein groepje onder begeleiding van een docent ging praten over je ervaringen binnen je stage. Ik ben van nature niet zo'n prater, en al helemaal niet onder "toezicht" en met mensen die ik niet zo goed ken. Hoe de bijeenkomsten nou echt uit kwamen te zien wist ik niet, dus ik had verder geen idee over wat ik verwachtte te leren bij supervisie
Ik ben eigenlijk wel aangenaam verrast geweest over hoe supervisie mij geholpen heeft bij het bespreken van de verschillende casussen. Dus in dat opzicht heeft supervisie mijn verwachtingen overtroffen. Persoonlijk vond ik de manier waarop er in supervisie gewerkt werd erg fijn. Voornamelijk de afwisseling in gespreksmethodes. Zo hebben we bijvoorbeeld de Socrates methode toegepast. De afwisseling van methodes zorgde ervoor dat de bijeenkomsten niet saai werden en dat je op veel verschillende manieren gaat reflecteren op je eigen verhaal en op die van anderen.
De belangrijkste leermomenten uit de supervisieperiode voor mij waren ten eerste dat reflecteren met andere over de dingen die meemaakt op in dit geval stage toch wel heel effectief kan zijn. Je eerste stagperiode is een periode met veel twijfel en onzekerheid omdat je veel onder de loep genomen wordt. Door de bijeenkomsten heb ik soms meer zekerheid gekregen over mij eigen gevoelens en gedachtes en kwam ik erachter dat we allemaal ongeveer in hetzelfde schuitje zitten met dezelfde onzekerheden. Het andere belangrijke leermoment voor mij is dat ik door de bijeenkomsten met mensen te doen die ik niet zo goed ken, ik me juist beter heb open leren stellen. Ik werd door deze bijeenkomsten gedwongen om uit mijn comfortzone te stappen en me open te stellen tegenover mijn medesupervisanten. Doordat ik mijn gevoelens en meningen heb gedeeld en besproken met de rest heb ik mezelf en anderen beter leren begrijpen
Samenvattend begon ik vrij gesloten en zonder verwachtingen aan supervisie. Ik had er op dat moment geen zin in. Vervolgens ben ik me gaande de bijeenkomsten meer open gaan stellen. Ik ben veel te weten gekomen over mezelf en over hoe je gedachtes bespreekbaar maken je vooruit kan helpen in de praktijk. Ook ben ik erachter gekomen dat wij als studenten vaak in hetzelfde schuitje zitten en dat we elkaar goed kunnen helpen. Ik ga me voor de toekomst proberen door te ontwikkelen in mij openstellen in groepen.